Matko, Ty żeś mnie na świat wydała,
gdzie jesteś ojcze mój?
Dlaczego tak cierpi syn Twój?
Dlaczego innym dzieciom tak się powodzi?
A mój los nikogo nie obchodzi.
Dzieci, które rzadko się uśmiechają
powodów do radości nie mają.
Nie z własnej winy tu trafiły,
chętnie by znów do rodzin swych wróciły.
Dlaczego los ich tak ukarał?
Każdy żyć normalnie by się starał.
Te smutne ich spojrzenia,
nie w bogactwie są ich marzenia,
lecz znaleźć się w rodzinie,
za późno orzekać o rodziców winie.
Chce się krzyczeć na cały głos,
do dobrych ludzi, ich wrażliwości,
czy ktoś okaże im choć trochu czułości?
Czy ktoś przyjmie ich do swej rodziny,
nie pytając o to jak tu trafiły, z czyjej winy.
Niech prawdziwy oddech życia złapią,
niech będzie to dla nich terapią,
niech życie dla nich przestanie być szare,
niech wreszcie ktoś da im wiarę.
Niech wyzbędą się kompleksów i zawiści,
niech nie czują się jak daltoniści,niech ujrzą świat w kolorach tęczy,
niech los przestanie ich dręczyć.
Od natychmiast rodzin oczekują,
tak bardzo ciepła i miłości potrzebują,
jeżeli rodzice nie mogli temu sprostać
jeszcze jedną szansę od losu powinny dostać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz